Stille levens
Geschreven door Marijana Drozdek, Kunsthistorica
Foto door Theo Tangelder
​
Sarah van Rossem heeft vanouds een fascinatie voor de natuur. Haar onderzoekende en nieuwsgierige blik ontdekt steeds meer daarin.
​
Ook haar medium als kunstenares heeft zij gevonden: de grafiek.
Tijdens het afdrukken van natuurlijke materialen op etspapier heeft zij in zekere mate controle over compositie en kleurgebruik, maar in het proces stoort het haar niet als een willekeurige plant verschuift onder de pers en aan de boven- of onderkant van het kader zijn plaats vindt. “Dat is ook eigen aan de natuur” zegt zij.
​
In de grafieken die zij recentelijk maakte, zie je een voorstelling, die doet denken aan inktschilderingen van traditionele Chinese schilderkunst, helemaal “gemaakt” door een boom en ontdekt door Sarah op de bast van een berk.
​
De kunstenares woont nabij een bosrijk gebied. Wandelend observeert zij de natuur, inzoomend op texturen van planten, op vormen van takken, bloemen en bladeren, op kleuren van het landschap, die met de seizoenen veranderen.
Wat zij ziet is een constante metamorfose van vormen en sferen; het is een wereld van schoonheid en bezinning in één, waaruit zorgvuldig materiaal voor haar kunstwerken verzameld wordt.
​
De laatste tijd gaat Sarah haar materiaal ook onder de grond zoeken, deze ontdekkingstochten zijn haar eigen gepassioneerde “archeologie” geworden. Daarbij verandert het perspectief van het kijken, voelen en denken in grootse, landschappelijke beelden naar innerlijke en intieme reflecties. Van bossen en vennen naar de bodem en verder de grond in.
Wie weet wil zij daarmee het wezen van de mens en zijn verstoorde relatie met de natuur doorgronden?
Eens terug uit de natuur begint Sarah met het documenteren en sorteren van gekozen materiaal. In het atelier zie je laag op laag planten, bloemen, grassen en wortels staan. Uiteindelijk creëert zij daarmee impressies van de natuur in alle jaargetijden.
​
Door diversiteit van de natuurlijke materialen en de speelsheid van de compositie zou haar werk gezien kunnen worden als een bijna levend organisme, dat langzaam wakker wordt in het voorjaar, vol sappen bruist van levensplezier in de zomer, kleurend begint te verstillen in het najaar en dan in een winterse schoonheidsslaap valt.
Kijkend beseft men dat Sarah’s kunst een ode aan de natuur is, waarbij iedere keer opnieuw een ander klein droomland ontkiemt.
